Als ik buiten liep was ik mij niet bewust van de mensen of de natuur om mij heen. Mijn gedachten en de stress waren de baas over mij. Daarop viel ik in een depressie . Ik wilde nergens meer heen. Had nergens zin in behalve thuiszitten. Na mijn stemming begon ook mijn gezondheid achteruit te gaan. Iedere keer als ik me afvroeg waarom iets me overkwam, kwam er nog iets negatiefs bij.

Mijn kinderen waren voor mij uiteindelijk de reden om mezelf toe te spreken en weer op te staan. Ik zei tegen mezelf ‘je moet iets veranderen. Je moet leven voor je kinderen’.

Toen heb ik een punt kunnen zetten achter deze fase in mijn leven. Ik ben begonnen met anders denken. Ik ben begonnen met in mezelf geloven en ben een andere weg ingeslagen. Ik heb veel gedaan en veel gelezen. Het is niet makkelijk geweest, maar ik ben wel trots op mij zelf. 

Ik geloofde niet meer in de illusie dat er geen verbetering mogelijk was. Het kan wel beter, veel beter.

Nu, als ik denk terug aan die tijd, weet ik dat dit mijn les was. Door deze ervaring kan ik andere mensen beter begrijpen en ze helpen om zelf ook anders in het leven te gaan staan en weer te genieten.